23. Architektoniczne i historyczne dziedzictwo kolonialnej pozostałości Ho Chi Minh
Ludowy Komitet Miasta, znany także jako Ratusz lub Hotel de Ville, jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych zabytków architektonicznych w Ho Chi Minh, stanowiąc doskonały przykład kolonialnej architektury francuskiej w Wietnamie. Wybudowany w latach 1902-1908 budynek wyróżnia się imponującą fasadą, zdobionymi balkonami, kolumnami i charakterystyczną centralnie umieszczoną wieżą z zegarem, co przywodzi na myśl europejskie ratusze z tego okresu. Budynek można podziwiać tylko z zewnątrz – nie jest dostępny dla zwiedzających.
Przed tym reprezentacyjnym budynkiem, na placu nazwanym imieniem Hồ Chí Minha, stoi posąg tego wietnamskiego przywódcy. Pomnik ten jest popularnym miejscem zarówno dla turystów, jak i mieszkańców, którzy pragną oddać hołd Hồ Chí Minhowi - kluczowej postaci w walce o niepodległość i zjednoczenie Wietnamu. Jego postać stała się symbolem miasta, które przyjęło jego imię, zastępując dawną nazwę Sajgon. Ho Chi Minh jest jedną z najważniejszych postaci w historii Wietnamu i jednym z najbardziej wpływowych liderów rewolucji komunistycznej w Azji Południowo-Wschodniej.
Droga Wietnamu do niepodległości - Od walki z kolonializmem do zjednoczenia pod rządami Hồ Chí Minha
Tak jak Polska po I wojnie światowej dążyła do niepodległości, Wietnam pod przywództwem Hồ Chí Minha również usiłował wyzwolić się spod francuskiego panowania, aby odzyskać swoją suwerenność. W 1930 roku, pod jego przewodnictwem, powstała Komunistyczna Partia Wietnamu, która odegrała kluczową rolę w kształtowaniu antykolonialnej walki. Podczas II wojny światowej, po tym jak kolaboracyjny rząd Francji Vichy oddał Wietnam pod japońską okupację, Hồ Chí Minh założył organizacje Việt Minh, zdobywając międzynarodowe wsparcie.
Kiedy Japończycy przegrali wojnę w 1945 roku i wycofali się z Wietnamu, powstała próżnia władzy. Hồ Chí Minh i Việt Minh ogłosili niepodległość Wietnamu, licząc na samodzielność kraju. 2 września 1945 roku Hồ Chí Minh proklamował utworzenie Demokratycznej Republiki Wietnamu, stając się jej pierwszym prezydentem.
Radość nie trwała jednak długo, bo już w 1946 roku, po chwilowym uznaniu przez Francję północnego Wietnamu za ‘wolne państwo’, Francja przypomniała sobie o strategicznym i ekonomicznym znaczeniu Wietnamu i podjęła próbę odzyskania kontroli nad krajem. Te działania doprowadziły do wybuchu I wojny indochińskiej, zakończonej klęską Francuzów w bitwie pod Điện Biên Phủ w 1954 roku. Klęska ta była na tyle znacząca i kosztowna, że dalsze prowadzenie wojny stało się niemal niemożliwe. W 1954 roku zwołano Konferencję Genewską, która miała na celu uregulowanie sytuacji w Indochinach i zapobieżenie dalszej eskalacji konfliktu – nie tylko między Wietnamem a Francją, ale także między blokami politycznymi: wschodnim (komunistycznym) i zachodnim (kapitalistycznym). Porozumienia genewskie ustanowiły tymczasowy podział Wietnamu wzdłuż 17. równoleżnika: Wietnam Północny kontrolowany przez komunistów oraz Wietnam Południowy pod rządami antykomunistycznymi, wspieranymi przez Zachód, szczególnie przez Stany Zjednoczone.
Porozumienia zakładały, że podział Wietnamu będzie tymczasowy i że w ciągu dwóch lat odbędą się wybory, które miały zjednoczyć kraj. Wybory planowane na 1956 rok nie doszły jednak do skutku, ponieważ premier południowego Wietnamu obawiał się przegranej z Hồ Chí Minhem. Tym samym jego decyzja przyczyniła się do eskalacji wewnętrznego konfliktu i powstania lewicowej partyzantki Wietkong, która dążyła do obalenia rządu południowego wspieranego przez USA. Gdy Południowy Wietnam stanął na krawędzi upadku, Amerykanie rozpoczęli interwencję, co zapoczątkowało II wojnę indochińską – oraz piekło, które pochłonęło miliony istnień.
Hồ Chí Minh, jako prezydent północnego Wietnamu, pozostał kluczową postacią aż do swojej śmierci w 1969 roku. Mimo znacznego wsparcia USA, siły południowowietnamskie nie zdołały pokonać Wietkongu, co w 1975 roku doprowadziło do przejęcia kontroli nad południem i w 1976 roku do zjednoczenia kraju pod rządami Socjalistycznej Republiki Wietnamu.
Dziedzictwo Ho Chi Minha wciąż ma ogromne znaczenie dla Wietnamu. Jego idee polityczne i walka o niepodległość są nadal podstawą dla wielu polityków i obywateli tego kraju.
Na ulicach Ho Chi Minh można dostrzec nie tylko architektoniczne pozostałości kolonialnej przeszłości, ale także bolesne ślady wojennych doświadczeń – inwalidów wojennych, i nie jest to widok sporadyczny. Trudno powiedzieć, czy spotykają się tam jedynie na czas gry, czy są to osoby na stałe mieszkające na ulicy. Wielu z nich, mimo amputowanych lub zdeformowanych kończyn, gra w Cờ Tướng, czyli chińskie szachy, z pasją i zaangażowaniem. Niektórzy mają eleganckie plansze, inni grają na polach narysowanych na tekturze.
Ich obecność przypomina o trudnej historii Wietnamu, ale Ho Chi Minh nie stoi w miejscu. Otoczone starymi budowlami, Ho Chi Minh kwitnie pośród nowoczesności – wyrastają tu szklane wieżowce i nowoczesne centra handlowe. Bitexco Financial Tower, jeden z najwyższych budynków w Wietnamie z lądowiskiem dla helikopterów, symbolizuje rosnące aspiracje i dynamiczny rozwój miasta.
