Modal title

Close

Świątynia Zōjō-ji i mauzoleum Tokugawa

Po wizycie w świątyni 47 roninów, udaliśmy się do jednego z najstarszych parków publicznych w Tokio, Parku Shiba. Ten park, z malowniczymi alejami i pięknymi ogrodami, kryje w sobie bogate tło historyczne. W jego sercu znajduje się świątynia Zōjō-ji, ważne buddyjskie sanktuarium w Tokio, datujące się na początki okresu Edo. Ponadto, miejsce to, będące rodową świątynią dynastii Tokugawa, posiada mauzoleum Tokugawa, przechowujące relikwie tej potężnej rodziny szogunów, będące narodowymi skarbami Japonii. Przekraczając drewnianą bramę Sangedatsumon i wchodząc na teren świątyni Zōjō-ji, doświadczyliśmy kolejnego niezwykłego momentu, odkrywając kolejne warstwy bogatej przeszłości Japonii.

Świątynia Zōjō-ji

Odkrywanie tajemnic japońskiej kultury: Posągi Jizō i ich rola w tradycyjnym i współczesnym społeczeństwie

Dodatkowo, w osobnej, spokojnej części cmentarza, natrafiliśmy na rząd posągów ubranych w czerwone czapeczki i ozdobionych kwiatami. To posągi symbolizujące nienarodzone dzieci. W miejscu tym, które oscyluje między smutkiem a pięknością, rodzice mają możliwość uczczenia pamięci swoich nienarodzonych pociech, co może stać się istotnym krokiem w procesie uzdrawiania oraz przeżywania żałoby po stracie dziecka.

Centralną postacią tej przestrzeni jest Jizō Bodhisattva, znany również ze świątyni z 84 tysiącami posągów, będący opiekunem dusz, które odeszły przed swoimi rodzicami, włączając w to nienarodzone dzieci. Jizō jest przedstawiany jako mnich z łagodną twarzą, emanujący współczuciem i dobrocią, której potęguje się poprzez jego tradycyjny strój, składający się często z czerwonych kominów lub ściągaczy. Ta specyficzna barwa wiąże się tradycyjnie z ochroną dzieci w kulturze Japonii.

Podczas naszej wędrówki po Japonii, często natrafialiśmy na kamienne figury, będące hołdem dla nienarodzonych dzieci, otoczone przez ofiary w postaci drobnych darów. Wydaje mi się to przejmującym i pełnym godności rytuałem. Porównując to z tradycjami chrześcijańskimi, gdzie również istnieje przekonanie o świętości życia od momentu poczęcia, zastanawiam się, dlaczego nie ma podobnego, uroczystego sposobu na uczczenie pamięci tych małych istot. W naszym świecie, pamięć o nich wydaje się być zaniedbana, podczas gdy inni zmarli są uczczeni poprzez monumentalne i często kosztowne grobowce. Wydaje się to być dyskrepancją, którą warto byłoby zanalizować głębiej, próbując zrozumieć różne perspektywy i wartości, które kierują różnymi kulturami w tej delikatnej materii.

Jednak warto również wspomnieć, że figury Jizō nie niosą tylko smutnego przesłania. Są również znane jako opiekunowie podróżników, co sprawia, że nasza wizyta w Japonii staje się nieco lżejsza i dodająca otuchy, wiedząc, że Jizō czuwa nad nami na każdym kroku naszej podróży.