Złoty Pawilon, znany również jako Kinkaku-ji, to ikona buddyjskiej architektury i jedno z najbardziej fotografowanych miejsc sakralnych w Japonii. Oficjalnie świątynia nosi nazwę Rokuon-ji, co w tłumaczeniu oznacza “Świątynia Jeleniego Ogrodu”. Nazwa ta, wbrew pozorom, nie nawiązuje do obecności jeleni w jej ogrodach, lecz jest głęboko zakorzeniona w koncepcjach buddyjskich. W tej tradycji, jeleń stanowi metaforę duchowej czystości i harmonii, symbolizując wyższe ideały, do których dąży każdy praktykujący buddyzm.

Close

Szogun Ashikaga Yoshimitsu zbudował Złoty Pawilon w 1397 roku jako pomnik swojej osoby i swojego dziedzictwa. „Złoty Pawilon” pierwotnie służył jako hala relikwii i został wzniesiony w pobliżu Pałacu Kitayama, który niestety już nie istnieje. Zgodnie z wolą Yoshimitsu, po jego śmierci posiadłość została przekształcona w świątynię Zen. Choć oryginalny pawilon spłonął w 1950 roku, został wiernie odbudowany pięć lat później. Jedyną oryginalną częścią, która przetrwała, jest złoty feniks na dachu, który akurat w czasie pożaru był w naprawie.

Wyjątkowość Złotego Pawilonu manifestuje się nie tylko w jego złocistym blasku, ale również w zróżnicowanych stylach architektonicznych jego kondygnacji. Parter, wykonany z naturalnego drewna i pokryty białym tynkiem, nawiązuje do rezydencji arystokratycznych z epoki Heian. Pierwsze piętro zbudowane jest w stylu domów samurajskich, podczas gdy drugie, najwyższe piętro, wykazuje wpływy chińskich świątyń zen i jest pozłacane zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz. Ta lśniąca struktura, majestatycznie usytuowana nad spokojnym jeziorem, sprawia wrażenie jakby była cennym klejnotem. A to nie tylko złoty blask czyni ją ważną; wnętrze świątyni przechowuje święte relikwie Buddy, co sprawia, że miejsce to posiada głęboką duchową wagę dla wyznawców buddyzmu.

Złoty Pawilon i otaczający go krajobraz stanowią wyjątkowe połączenie japońskiej głębokiej duchowości i mistrzostwa w dziedzinie ogrodnictwa. Ten zaprojektowany w późnym XIV wieku teren, uznawany za szczytowe osiągnięcie japońskiej sztuki ogrodowej, zorganizowany jest wokół stawu Kyōko-chi, który nie tylko odbija pawilon, ale także zawiera 10 mniejszych wysp. Każdy element — od skał i mostów, po rośliny — jest starannie rozmieszczony, aby odzwierciedlać znane miejsca z chińskiej i japońskiej literatury. Na przykład, największa wysepka w stawie symbolizuje archipelag Japonii, a cztery kamienie w stawie reprezentują żaglówki zakotwiczone na noc, zmierzające do mitycznej Wyspy Wiecznego Życia. Starannie rozmieszczone elementy sprawiają, że ogród wydaje się być krainą o nieprzemijającej głębi, znacznie większą niż w rzeczywistości.

Lecz nawet w tym sanktuarium znajduje się miejsce na lekkość: kamienna misa, do której z pewnej odległości można wrzucać monety. Po kilku rzutach, które wzbudziły w nas radosny dreszczyk emocji, kontynuowaliśmy naszą wędrówkę po ogrodzie.
Nasz spacer zakończył się u stóp niewielkiej świątyni, która skrywała kamienny posąg bogini Fudo-myo-o, znanej w tradycji za swoje cudotwórcze moce.

Zwiedzanie Kinkaku-ji

Złoty Pawilon to jeden z najbardziej znanych zabytków Japonii, wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Jego bogactwo architektoniczne, duchowe i kulturowe sprawiają, że stanowi nie tylko atrakcję turystyczną, ale także głębokie źródło refleksji. Ale jeśli ktoś pragnie poszerzyć swoje doświadczenie i zgłębić jeszcze bardziej tajniki kiotijskiej kultury, niech nie zapomni o Srebrnym Pawilonie. (Spoiler alert: pawilon nie jest srebrny). Ta równie znacząca struktura również jest wpisana na listę dziedzictwa UNESCO i, choć różni się w niektórych aspektach, oferuje podobne bogactwo symboliki i piękna. Oba miejsca są jak dwie strony tego samego medalu, reprezentujące japońską duchowość i estetykę w nieco odmiennych, ale równie fascynujących formach.